اثر احتیاط مدیریتی بر عملکرد عملیاتی و محافظه‏کاری شرطی حسابداری

محافظه کاری حسابداری به عنوان نوعی سوگیری در اطلاعات گزارش شده است که موجب کاهش محتوای اطلاعاتی گزارش های مالی می شود. از آن جایی که هم محافظه کاری و هم احتیاط مدیریتی در خدمت اهداف مشابه (از قبیل کاهش احتمال زیان) هستند، وجود احتیاط مدیریتی روش مناسب تری برای پاسخگویی به شرایط عدم اطمینان می باشد که می تواند نیاز به روش های محافظه کارانه را کاهش دهد. بر اساس نظریه اختیارات سرمایه گذاری در دارایی های سرمایه ای ، مدیران با احتیاط، با به تعویق انداختن تصمیم ها تا زمان رفع عدم قطعیت، به افزایش عدم اطمینان واکنش نشان می دهند. انجام چنین کاری توسط مدیران موجب می شود تا آنها بتوانند تصمیم های بهتری اخذ کنند که باعث بهبود عملکرد عملیاتی می شود. هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی اثر احتیاط مدیریتی بر عملکرد عملیاتی و محافظه کاری شرطی حسابداری می باشد. به منظور دستیابی به این هدف چهار فرضیه تدوین شد. جهت آزمون این فرضیه ها با استفاده از روش حذف سیستماتیک، نمونه ای متشکل از 110 شرکت از بین شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران در طی سال های 1382تا1389 انتخاب گردید و از مدل های رگرسیون خطی به روش داده های ترکیبی استفاده شد. نتایج حاصل از برآورد مدل های پژوهش حاکی از آن است که احتیاط مدیریتی دارای اثر مثبت بر روی بازده دارایی ها و حاشیه سود عملیاتی و تاثیر منفی روی محافظه کاری شرطی حسابداری می باشد. نتایج پژوهش هم-چنین گواه این مطلب است که احتیاط مدیریتی بر بازده حقوق صاحبان سهام از نظر آماری تاثیر معناداری ندارد.